My trip ends with a tattoo and a nice hospital visit

Na 222 dagen op reis in Zuid-Oost Azië, is het nu toch echt voorbij. Het was echt geweldig, ik ben zo blij dat ik het gedaan heb. Ik heb heel veel mooie plekken gezien en veel leuke mensen ontmoet. Ik had het backpacken ook veel zwaarder verwacht en ondanks sommige tegenslagen, zal ik het voor niets willen inruilen! 

Op 3 mei kwam ik terug in Nederland en het eerste dat me opviel was dat alles zo schoon en netjes is. Voor de rest is het net of ik nooit ben weggeweest. Op Schiphol kwam ik naar buiten en ik kreeg even een flash back na mijn thuiskomst van Valencia. Nee er was niemand haha! Hoezo?? Na een paar minuten zag ik papa boven iedereen uitsteken en zag ik mama een ballon kopen. Ik was weer te vroeg blijkbaar haha. Het was leuk om ze weer te zien en ook mijn lieve Zusje was er! Toen ik thuis kwam zag ik Shirley nog snel wegduiken achter een stoel en toen wist ik al dat mijn vriendinnetjes er waren. Super leuk en de lekkere hapjes stonden klaar waaronder KAAS! 

Maar even over mijn laatste twee weken in Thailand. Deze heb ik nog met Michelle doorgebracht. Suprise Suprise! Na aankomst in Krabi herhaalde ik dezelfde routine als twee maanden geleden. Hetzelfde hostel, avondmarkt, foto's op de pc en de bus in de ochtend om 6 uur. Het was nu wel een stuk rustiger van een volle bus naar 3 man in de bus. 

Na een heerlijk dutje pakte ik de Ferry naar Koh Phangan. Helaas kwam ik om 12.30 aan en kon ik net niet mee op de Booze Cruise. Ik ben toen naar de dokter geweest want in Singapore had ik al last van pijn rechts in mijn onderbuik. Nou het bezoek was echt een grap, ik had eerder het idee dat ik bij een waarzegster zat i.p.v. een dokter. Het was een hele oude vrouw met veel kettingen en ze gedroeg zich gewoon zo. Uiteindelijk werd ik niets wijzer en kreeg ik een antibiotica voorgeschreven die 350 euro was! Zijn ze helemaal gek geworden. Ik heb het doktersbezoek betaald en zei dat ik de rest moest pinnen en ben niet terug gekomen.

Rond de avond kwamen de meeste van het hostel ladderzat terug waaronder Michelle. Ze had weer wat Vodka flessen meegesmokkeld dus ik was blij om er te zien haha nee grapje. In de avond was de pool party en het was gezellig, het was ook veel drukker dan vorige keer. Deze avond leerde ik Clark kennen, wat nu een goede vriend van me is. Hij was er ook echt voor mij toen ik in het ziekenhuis lag.

De dag erna was de jungle party en het was weer een mooi feestje, ik zag toen Gavin, weer een oude klasgenoot van CE. Vorige keer was er wel een betere klik met de gehele groep van het hostel, nu was die een stuk minder maar het was net zo gezellig. Heel onze kamer zat vol met Canadezen, deze vindt je ook echt overal op reis.
Op de avond van de full moon leerde ik bij het hostel een Mexicaans meisje Nadia kennen. Hier ben ik heel de avond mee geweest samen met een groep Engelse. Om elkaar niet te verliezen liepen we heel de avond met ons hand omhoog en maakte we een duck beweging haha. Heel effectief! Dit keer was ik echt tot 8 uur gebleven en de zonsopkomst was prachtig. Dit keer was er een sleep area, waar mensen dan ook echt gebruik van maakten. 

De dag naar de full moon werd ik wakker met hevige koorts. Niet dat je zo gezond leeft deze dagen maar de pijn rechts onder was meer geworden. Ook had ik last van mijn rug. We hadden een jongen in de dorm, die dokter is en die keek elke dag hoe het met me ging. Toen ik koorts had vond hij het tijd om naar het ziekenhuis te gaan om onderzoeken te doen. Michelle ging gelukkig mee want het ziekenhuis was best wel ver. Het waren niet de meest aardige mensen vooral de receptionist kon ik wel wat aan doen, elke keer als ik wat vroeg begon ze het haar ogen te rollen. Na een bloed en urine test kwam er niet veel uit, alleen dat ik een lichte ontsteking ergens had. De dokter dacht dat het een blinde darm ontsteking was en wilde dat ik zo snel mogelijk het ziekenhuis op Koh Samui ging omdat ze daar konden opereren als het nodig was. Ik vond het allemaal een beetje overdreven want de speedboot was wel 400 euro en ik kwam tot de ontdekking dat ik helemaal niet meer goed verzekerd was. Heel leuk dat ik mijn reis hebt verlengt  maar de reisverzekering was maar voor 6 maanden geldig. Daar had ik totaal niet aangedacht, wat echt niet slim is. Het kan nu zomaar zijn dat ik een deel moet terug betalen vandaar dat ik de volgende ochtend pas wilden gaan met de normale boot voor 6 euro want het was toch al 24.00. De dokter wilde wel dat ik overnachting in een ander ziekenhuis op het eiland zodat ze me in de gaten konden houden. Daar kreeg ik een prik in mijn bil en een antibiotica. 

De volgende ochtend maakte een dokter me wakker om 6 uur, hij voelde even aan mijn buik en zei: "het is de blinde darm je moet nu naar het andere eiland". De ferry vertrok om 7 uur en de boot zat vol met toeristen. Kom ik daar even binnen gelopen met een infuus, een dokter en mijn mooie ziekenhuis kleding. Ik werd van alle aangestaard en ik maar hopen dat we geen bekende zagen . Na de ferry werden we opgehaald met de ziekenhuis wagen, er was ook een ander meisje bij met haar vriend. Zij had heel veel pijn en zij had zeker een blinde darmontsteking dat was overduidelijk. Toen we bij het ziekenhuis aankwamen werden we beide naar een kamer gebracht met verschillende zusters en een dokter. Weer deden ze een bloedtest. Ik zou eigenlijk voor een scan naar het ziekenhuis gaan maar de dokter vond dat ze het even aan wilden kijken omdat het heel duur was. Dus maar goed dat ik de boot niet in de avond had genomen.

Ik werd toen naar een zaal gebracht, hier lag echt van alles een kind, een vrouw die op sterven lag, een jongen met een scooter ongeluk. Heel anders dan in Nederland. Echt verschrikkelijk was het, en daarbij kwam ook nog dat ik heel de dag niet mocht eten en drinken i.v.m een operatie. Ze namen nogmaals bloed af en controleerde mijn urine waar ik de testresultaten nooit van heb gekregen. Ze kwamen af en toe pillen brengen en nog een antibiotica. De dokter kwam in de avond nog een keer om 10 uur en zei het is toch niet je blinde darm was maar misschien iets met de darmen. De volgende dag kreeg ik weer een andere antibiotica

.Toen ik wakker werd en me nog steeds precies hetzelfde voelde en Michelle naast me zag die al twee dagen amper had geslapen of op de grond, vond ik het tijd om te gaan. Ik zei maar dat ik een vlucht had in Bangkok want ze wilden me echt niet laten gaan. Gelukkig hoefde ik bij dit laatste ziekenhuis niet veel te betalen. Rond vijf uur in de avond kwamen we aan bij het hostel en de meeste mensen waren al vertrokken naar een andere eiland. De medewerkers van het hostel waren super lief en stuurde me elke dag een berichtje en probeerden me te helpen. We mochten zelf nog een nachtje gratis in het hostel verblijven. 

Na Koh Phangan en het ziekenhuis avontuur zijn we samen met Nick naar Phi Phi gegaan. Vorige keer hadden we daar het zo leuk gehad, dat we terug wilden. Het was dit keer wel een stuk rustiger maar als je terug gaat naar plekken mis je toch de mensen waar je eerst mee was. Maar het was nog steeds heel gezellig, maar ik merkte dat ik er klaar voor was om naar huis te gaan. Dit had mede te maken omdat ik me nog steeds niet helemaal goed voelde en nog steeds niet wist wat ik had. Ik verlangde gewoon naar mijn Nederlandse dokter. De antibiotica die ik had meegekregen sloeg ook niet echt en ik heb toen gesproken met een oude reisgenoot die medicijnen studeert en die raden me een andere aan die vervolgens wel werkte. Ik moest hierbij wel opletten met alcohol. 

Onze laatste twee dagen hebben we nog doorgebracht in Bangkok, twee mooie avonden op Koh San Road, souvenirs kopen op de Chatuchak markt en onze laatste Pad Thais en mango shakes nuttigen. Ook vond ik het tijd voor een gefrituurde kever. Ik vond Bangkok de eerste dag echt verschrikkelijk maar nu vind ik het een leuke stad, raar hoe dat zo ineens kan veranderen. Ik vond het echt niet leuk om afscheid te nemen van Michelle. Om het avontuur goed af te sluiten hebben we beide een tattoo laten zetten (zie foto). Ik wilde heel graag een tattoo en omdat ze hem zo leuk vond nam ze hem ook. We hebben het met een bamboo stick laten doen. Het duurde 15 minuten en het was echt wel pijnlijk, maar ik ben er heel blij mee! Drie uur later nam ik een taxibusje naar het vliegveld, het was echt het raarste gevoel ooit. Ik besefte toen echt dat het voorbij was, ook wat ik blij om naar huis te gaan en om iedereen weer te zien. Die 14 uur konden maar niet snel genoeg gaan, gelukkig heb ik 11 uur geslapen en was ik zo in Amsterdam. Ik kan echt niet wachten tot mijn volgende reis al is het voor een paar weken. Het is overduidelijk, ik heb de travelbug!